Canın sıkılır.
Öfkelenir, üzülürsün.
Basarsın ana avrat küfrü.
Kızgınlığın sevgini ezer, geçer.
Gülmeye hasret kalırsın.
Bu düzenin, bu abus sabuk, bu buyurgan, sömürücü düzenin, taşını sıksan faşist
duyguların fışkırdığı bu toplumsal düzenin kurguladığı zavallı insancıkların
duyguları…Her an, her gün yaşanan acılı hayat dilimleri.
Hayatı, şu güzelim hayatı, şu bir daha tekrarı olmayan olağanüstü güzel hayatı
çekilmez kılan bu soysuz düzen. Ve insanlarda iki şey kutsallaşıverir hemen.
Küfür etmek ve yalan söylemek.
Bu düzen, insanı insanlıktan çıkarır.
X X X
Çağdaş toplumsal değer ve insana dair hiçbir şey bırakmaz, insanın yüreğinde
bu düzen. Yine de sevgi dayanır, öfkeye. Yine sarılır insan, dört elle hayata.
Yaşamak güzel şey!
İnadına!
X X X
Ve hayat devam eder.
Her şeye rağmen.
Hiçbir şeyi umursamadan.
Mark Twain'in şu sözleri beni çok duygulandırmıştır:
“Canın bir gün sıkılırsa ve gülümsemeye ihtiyaç duyarsan, nerede olursan ol,
gökyüzüne bak ve el salla. Orada seni gören ve sana el sallayan biri olacaktır.
Neye yaptığını soran birine de açıklama yerine yedi tane yalan söyle. Düşünü
beslersin.”
Yalanın mutluluk verdiği bir toplumu düşünebiliyor musun?
X X X
Zor bir toplumda yaşıyorsun.
Çok insan darlık içinde.
Acı ve ölüm her yerde.
Sokakta, yolda, kentin lambaları altında, dağda, bayırda ve evlerde. Acı ve
ölümlerin ağıtlarının kutsandığı bir toplum. Ve sen, bu kahredici toplumun
içinde çırpınan insanların acılarını o küçücük yüreğine sığdırmaya, onları
taşımaya çalışıyorsun.
Kahroluyorsun.
Utanıyorsun.

Yoruluyorsun.
Kalemin ağlıyor.
X X X
Lodosun yağmuru camları dövüyor.
Yaşlı ıhlamur yapraklarını çoktan döktü.
Serçeler yalnız sokaklarda dans ediyorlar.
Boş tarlada, uzakta, çocuklar top oynuyorlar, çocuk sesleriyle.
Ve sen onlara el sallıyorsun.
Bulutlara da.
Bir gören olur diye…

Bu yazı 135 defa okundu.

Ad Soyad E-Mail