Çok sevdiğim eylül ayı öylesine çabuk geçti ki, bu yıl, onun için yazmaya bile fırsat bulamadım. Oysa her yıl, “eylülü kaçırmayın, doyasıya yaşayın” diye yazmayı hiç unutmazdım. Çünkü eylül, bir mevsimdir, diğerleri ise benim için sadece bir ay…Sonbahar sanattır, diğerleri mevsim…

Olsun, nasıl olsa yeniden gelecek eylül…Yine anlatır ve yazarız bu doyumsuz ayı…

Ama sonbahar da güzel!

Biz, şimdilik Cemal Süreya'nın ölümsüz “Eylüldü” isimli dizeleriyle yetinelim:

“Eylüldü

Dalından kopan yaprakların

Sararan yanlarına yazdım adını

Sahte bir gülüşten ibarettin oysa

Ve hiç bilmedin ellerimin soğuğunu

Eylüldü

Di'li geçmiş bir zamandı yaşadığımız

Adımlarımızın kısalığı bundandı

Bundandı gözlerimin durgunluğu

Sarı sıcak cümlelerde sözün kadar yalan,

Ellerin kadar ıssız,

Sen kadar zamansız molalar veriyordum

Ve çocuksu bir bencillikti hüznümüz

Eylüldü

İzlerini çizdiği zaman ansızın gidişin,

Şimdi yoktu bi anlamı suskunluğun

Çırılçıplak kalakaldım sessizliğin orta yerinde

Sonra sesime yankı vermeyen uçurumlar kıyısında yürüdüm bir zaman

En çok sesini aradım

Gözlerinse aslı bıraktığın yerdeydiler hâlâ

Gözlerini sildi zaman

Dedim ya…Eylüldü

Savruluşu bundandı kimsesizliğimizin”